Zaterdag 1 augustus 2015

Nu het alfabet mij toelaat om een verhaaltje te schrijven doe ik dat met liefde!

Vandaag was het een heerlijk ontspannen dag. 's Ochtends mochten wij lekker uitslapen tot kwart over acht. En om negen uur waren wij van harte welkom aan het ontbijt, op het o zo koude balkon van mama Phulu's huis. Na een frisse start moesten wij nog even geduld hebben want onze eigen dominee was nog druk bezig met het voorbereiden van de preek van morgen.

Maar toen het eindelijk zo ver was mochten wij ons gaan wanen op een plek waar het zwart zag van de mensen: de markt! De vrouwen vormden een groep en flaneerde naar de stoffenwinkel, een waar walhalla voor de creatievelingen onder ons. En de rest van de groep deed zo hun eigen ding. Dat eigen ding liep alleen iets stroever dan verwacht. Want we hadden toch echt om twaalf uur bij de auto's afgesproken. Echter was er geen rekening gehouden met de tijd die de supermarkt nam om alle klanten te helpen. Ieder moest voor zichzelf een eigen lunch kopen. Dus wij dachten even snel de winkel in te vliegen, eten te halen en ons netjes te melden bij de afgesproken plek op de afgesproken tijd. Maar nee, de Afrikaanse mentaliteit speelde de hoofdrol in dit stuk. Hier hebben ze nog niet van de 7 zekerheden gehoord. Want ja, vierde wachtende in de rij... karretje gratis? Dat zou de ondergang betekenen voor deze keten. De rijen voor de kassa waren zeker een half uur lang! Ach, geduld is een schone zaak...

Na ons geduld getraind te hebben vervolgde we onze reis naar de Phiphidi Waterfalls. Een korte stop bij een tankstation voor een plaspauze laat ons weer zwoegen. Want de wc trekt zich hier niet vanzelf door. Gelukkig is dit probleem hier al zo lang dat het opgelost is door middel van emmers water. Dus er was een alternatief! Met een gerust hart terug naar de bus. Al gauw stuitten we op een probleem. De bus start niet. Aiaiai, dat werd duwen! En dat is vast gelegd. Niet alleen door onze eigen papperazzos's maar ook door de lokale mensen. Gelukkig deed de (niet zo) trouwe vierwieler het al snel weer en konden we verder met de tocht.

De wegen in Afrika blijven mij verbazen. Pick-up trucks volgeladen met mensen, mega bussen die ons inhalen met ongekende vaart, koeien langs de weg en enorm mooie vergezichten! Na een korte rit kwamen we aan bij de waterval. We werden begeleid door een gids. Hij liet ons de waterval zien. Al gauw kwam het kind in iedereen los. Springen, klimmen, rennen, glijden en klunzen zijn de woorden die dit avontuur doen omschrijven. De watervallen lagen in een gebied met heel veel rotsen en natuurlijk hoogteverschil. Dus van waterval naar waterval gaan vergde veel inzet en energie. Wij hebben ons hier uiterst vermaakt. En ohja, de waterval was ook heel mooi!

Na dit enerverende spektakel nam Alex ons (onverwachts) mee naar een adembenemende plek. Een heel mooi groot meer! Daar kwamen we even tot rust en werden de nodige foto's gemaakt natuurlijk. Alleen mochten we niet te dicht bij de waterkant komen want er wonen krokodillen in het meer.

Om ons toch nog wat bij te brengen op kunstzinnig gebied gingen we terug naar de Art Gallery waar we van de week eerder waren geweest. Deze keer om daadwerkelijk kunst te kopen. Velen maakten gebruik van deze gelegenheid en krikten hun kunstbezit op naar een hoger niveau! Kunst hier in Venda bestaat uit houtbewerking, schilderijen en de meest mooie linoleum snedes.

Het einde van de dag nadert en dus keren we terug naar ons niet zo heel bescheiden stulpje en gaan we gezamelijk een maaltijd nuttigen. Terwijl ons verteringstelsel overuren draait bespreken wij afgelopen dag en kijken we alvast vooruit naar morgen. Deze zondag belooft een zeer bijzonder, speciale en unieke zondag te worden. We gaan een afsluitende dienst houden in de door ons gebouwde kerk. Ik ben ontzettend blij dat we de kans hebben om deze feestelijke gelegenheid juist hier te vieren, met al onze gastfamilies, workbuddies, gemeenteleden en met (hopelijk) de kinderen die ons elke dag opzochten.

Al snel na de maaltijd zocht iedereen zijn/haar familie op om nog een paar dierbare uren te spenderen met het gezin. Wij (familie Rossina) moesten nog wat repeteren. Want voor de feestelijke afsluiter morgen wil mama Rossina een suprise hebben. Dus is ons gezin niet alleen een liefhebbend gezellig gezin maar ook een koor! We zingen twee nummers, een nummer in Venda en een in Nederlands (U zij de glorie). Heel speciaal om het ene moment rustig een slokje te nemen van je warme chocomel (ja u leest het goed, warme chocomel!) en het andere moment tot de orde word geroepen om onder lichte druk Venda te zingen. Want onze mama had snel door dat Nick even niet mee deed. Ze is duidelijk een goede teacher! Na een mooi moment als deze, kregen we en onverwachte verassing. Wij meiden(Femke V. Louise, Jette en Maaike) kregen een mooi doosje voor onze juwelen en een kralenarmband met de vlag van Zuid-Afrika erin verwerkt. En de mannen(Edwin, Albert en Nick) kregen een verassing voor the ladies at home. Bij Nick is nog de vraag wie dat is, maar hij heeft vast een cadeau voor de toekomstige vriendin.

Na al deze uitstapjes, verrassingen en geniale momenten heb ik, Maaike, mijzelf opgesloten in mijn kamer met Appletiser en chocola om jullie te voorzien van een blog. En nu het 00:00 is, een aroma van vuur de kamer vult, ik op het punt sta een spin van het leven te beroven en alle zieltjes hier in huis zich in dromeland bevinden, is voor mij ook de tijd gekomen om de binnenkant van mijn vermoeide oogleden te gaan bekijken.

Lieve lezers, bedankt voor het lezen en tot ziens!

PS: Nog een boodschap voor mijn soesjes: ik heb meerdere mensen verslaafd gemaakt aan Appletiser en ook ik heb een probleem. Dus naja, ik wil jullie niet jaloers maken. Maar het is net zo lekker als ik me herinner! En voor mijn moeke en paps: Ik geniet met volle teugen! Ik hoop dat jullie het uithouden zonder mijn extreem slechte grappen. En voor de hele familie: Ik houd van jullie en denk vaak aan jullie als ik bij de supermarkt loop. Dikke kus voor jullie alle vijf en een nog dikkere knuffel. Ik kom hem zaterdag ophalen!